Sabi nila, luggage ko pala ay may sariling travel goals.
The Arrival (Or Not)
So, I finally land sa NAIA, excited na makita yung luggage ko. Pero surprise, wala. Wala. Wala. Parang nawala sa ibang dimension.
Ako: “Wait… parang sinabi ko ba sa luggage ko na balik na tayo sa Manila?!”
Teka, hindi ba dapat yung bag ko ay loyal sa owner niya? Eh ito, parang nag-enjoy sa Rome vacation ng hindi ko alam.
👎The Airport Drama
Nakipagsapalaran ako sa baggage claim, feeling ko nasa reality show ako:
- May linyang parang hindi natatapos.
- Staff na nakatingin sa akin parang: “Bag? Ano yun? We only handle dreams here.”
- Other passengers chill lang, tapos ako parang bida sa horror-comedy: “Bakit lahat ng bag ko nasa ibang timeline?!”
📣The Call to the Airline
Tumawag ako sa airline, at dun nagsimula ang tunay na soap opera:
- Airline: “Sir/Ma’am, your luggage is enjoying Rome. It will arrive soon.”
- Ako: “Excuse me, luggage doesn’t have feelings. Ito ay property ko!”
Parang script sa teleserye, pero wala akong popcorn.
Lessons Learned (Or Not)
- Pack light. Sabi nila, “Light luggage = less drama.” Joke lang, may drama pa rin kahit backpack lang.
- Label EVERYTHING. Hindi yung bag lang may passport, pati yung owner dapat may GPS.
- Patience is key. Kung kaya mo, i-enjoy mo na lang yung suspense. Masaya din minsan… hanggang sa lumabas yung bag mo.
🤪The Reunion
After 3 days, dumating din yung luggage ko sa NAIA. Nag-emote ako parang long-lost friend:
Sabi nila, luggage ko pala ay may sariling travel goals.
Lesson? Parang mga OFW at Pinoy travelers: minsan, kahit gusto mo na makabalik sa bahay, may mga bagay (or people) na gusto pang mag-extend ng trip.
“Reading this from abroad or NAIA? Share your own luggage horror story in the comments! Sino ang bida, yung traveler o yung bag?”